Stambijeenkomst dag 2 overdag

Home2004 Dag 2 avond2004 Dag 3

Zaterdag, 2 oktober 2004 NC, Middag

Het ontbijt is zeer belangrijk voor een gezond natuurvolk. Last Born bakte eieren met spek voor de hele stam. De koffie is al jaren een punt van discussie. De dochter, van White Feather en Blondy Bear, een meid uit een stuk, gaf haar duidelijke mening. Volgens haar drink je koffie omdat er coffeïne in zit. als er geen coffeïne in de koffie, kun je ook thee of chocolade melk drinken. Dan ben je toch uitgepraat. Vooral, als je zelf getrouwd bent met Hitting Ball, die licht in zijn hoofd wordt als hij “gewone” koffie drinkt.

Voor de uitslapers, liep het ontbijt over in een brunch. De stamgenoten die vroeg uit bed kwamen , schoven onbeschaamd aan en begonnen opnieuw te eten. Last Born kreeg zo langzamerhand wel genoeg van eieren bakken en verdween met haar man, Justice Chingachook. Waar naar toe? Niemand zal er ooit achter komen. Er werden verschillende suggesties gedaan. Volgens mij waren ze een of ander klein dorpje bezichtigen, maar dat weet ik ook niet zeker. Een boswandeling, met eindigen op een bed van dennennaalden, leek mij ook heel aantrekkelijk.

Funny Feather, liep de hele ochten al nerveus rond. Ze wilde iets “leuks”gaan doen met, met alle kleine indianen. Een huifkartocht leek haar heel toepasselijk. Pure nostalgie. Ook zij denkt nog regelmatig terug aan haar geboorteplaats, in de Smokey Mountains. Na wat heen en weer getelefoneer, had ze een voerman gevonden. Om half twee zou hij voorrijden, om 17 personen, groot en klein, een onvergetelijke middag te bezorgen. De voerman was stipt op tijd. Een huifkar, getrokken door een tractor. In wat voor tijd leven we toch! De zoon van Funny Feather verzorgde het vuurwater en we vertrokken al schokkend, voor een aantal uren, de wijde wereld in. Halverwege zouden we stoppen voor een plas-pannenkoek-ijsje-biertje-roseetje-colaatje-croque monsieur-croque madam en wellicht nog meer. Ondertussen genoten we, al hobbelend, van de natuur. De kleine indianen zaten voorop de bok, met uitzicht op het hondje van de voerman, die onbeweeglijk in zijn mandje lag. We zagen zelfs een originele Teepee, gemaakt van rotan en rond van vorm. De Teepee zag er verlaten uit. Welke stam zou daar gebivakkeerd hebben? Vuurwater drinken in zo een hobbelend voertuig is een onbegonnen zaak. De schoonzoon van Funny kan daar over meepraten. Zijn broek is inmiddels bij de stomerij.

First Born had wat problemen, als ze hard lachte. Haar broek kan gelukkig in de wasmachine. De zoon van Funny Feather heeft een adres, waar Tena Lady in grootverpakking, kan worden ingekocht. Het gaat geloof ik per container, maar waar laat je die? Toch maar een pakje kopen. Daar kun je een hele tijd mee vooruit. Gelukkig waren er ook natte doekjes aan boord, zodat we natte banken, vloer en kindersnoetjes, konden schoonpoetsen. Vervoerd worden in een huifkar, is te vergelijken met de trilplaat van Vanessa. Rimpels worden in een mum van tijd weg getrild. Anderen vergeleken de huifkar met een groepsvibrator. Ik heb daar al regelmatig over nagedacht, maar ik kan me daar geen voorstelling van maken.

Na een bizarre rit, zette de voerman ons af bij een gezellige uitspanning. Hitting Ball kwam als een stormwind binnen. Hoe het gebeurde kan niemand navertellen, maar in een paar seconden, lag het koffiezetapparaat, 10 kg. bonen en een schilderij op de grond. De dame achter de bar was ontzet en keek Hitting Ball angstig aan. Ze sommeerde hem onmiddellijk te vertrekken. Ze was bang dat hij met zijn hitting arms nog meer kapot zou slaan. Hitting Ball bleef kalm. Hij adviseerde haar de rekening van de schade op te maken. Het was gelukkig niet koud en hebben buiten onze consumpties (zie boven) gebruikt. We hebben wel binnen geplast. Hitting Ball kreeg de rekening van de schade gepresenteerd, € 10,00. Dat viel niet tegen, temeer omdat er voorlopig geen normale koffie meer kon worden gezet. De glazen koffiepot was ook kapot. Op de weg terug naar de Teepee, kwamen we nog een groep mensen van onze stam tegen. Groot was onze verbazing, dat de oudste van het stel, Smokey Uncas, als snelloper geen slecht figuur sloeg. Aan zijn hele techniek en houding konden we zien, dat hij de genen heeft van een echte woudloper. Wel is waar behoorden zijn voorvaderen tot een ander stam, maar dat doet niets af aan onze bewondering. Gelukkig was boven op de berg een bank. Thuis gekomen wachtte de koffie en de taart. Het was warm en gezellig in de Teepee.